ԹՈՐ
200
ԹՈԻԱ
թորել
Յհ.
կթ.
326.
թորթորումն
Փիլ. ար֊
մատը դրուած
է
նաև
թուրել
ԱԲ ։
ՆՀԲ լծ.
ծա՛, սոր, ջուր,
յն.
ի ՚ տ օ ո ։ Բք–
էշհո.
62
լծ.
սորիլ, ծորիլ։
7
օ ա Յ Տ Շ հ 6 1 \ ,
1)16
Յ
Ո
Շ
Ո
7
ԽճԽէ
I I ,
էջ 21 թրակ.
ՀՕզձճ-ղ
«
մեռելի
ողբ»\
03
Ո1Ո1, Տէ. 6է–
$ա 78 սանս.
1
Ձ
1՚
Ձ
1
Ձ
«
հեղուկ»,
էՅՈՏՅ
«
ծով»։
Հիւնք. լա.
էօՐՐ6ՈՏ
և պրս.
թէ–
Րսւպ
«
ծորում»։
Գեանջեցեան
2
ՃՐհ
1, 47
իրար է կցում
թորել, թրել, թրմել՝
իբրև լտ.
էշւ՜Օ
«
շփել, տրորել»,
—
րՀՁՐՏէ,
Յուշարձան 420
ծով, ծորել, սորել
ձևե֊
րի հետ՝ թթր.
ՏԱհ, Տաք,
Տ Ա
«
ջուր» ար­
մատին է կցում։
ԲշէՑքՏՏՕՈ
դնում է
հնիւ.
է6ք–
արմատից, որի
ժառանգները
տե՛ս
թարախ
բառի տակ։
ԳԻՌ.— Գործածական է
թորալ
կամ
թոր­
թորալ
ձևով՝ «անձրևի կամ ձիւնի թեթև տե­
ղալ» իմաստով. — Խրբ.
թօրթրալ,
Ալշ.
թ օ –
րալ, թօրթրալ,
Սլմ.
թօոթոալ
կամ
թոթասյ
ԹՈՐ
«
թուրինջի
նման մի խոտ է» Բժշ. ու­
նի միայն ՀԲոա. § 802։
ԹՈՐԹ,
որ և
թորթն, թուՐթ
«
մի տեսակ
բոյս է. մարեմայ խոտ, եզնալեզու,
զուիրակ
կամ մի արիշ բոյս՛ ըստ Քաջունի՝
ՅՈշհսՏՁ,
ըստ Նորայր՝ Բանաս. 1901, էջ 110
Օ1՜03ո6է
<5.»
Բժշ. Մխ. բժշ. 147. (Տշ\ձ&\ §
412
իմաստը
անորոշ է թողնում),
էծ. փիլ. Գաղիան. որից
թորթիկ իատ
«
մարեմայ
խոտ» Ախտարք,
«
մեղրածծուկ»
էֆիմ, 288. «լտ.
հ01՜ք3^0»
ըստ
ՀԲոլս. § 804. (ըստ Մշեցոց՝
թորթիկ
համ արւում է
«
ոպ՚՜օտօէւտ 31թ6տէոտ Տշհւա>.
տե՛ս Տիրացուեան,
Շօոէոեսէօ §
369
և 380)։
ԳԻՌ.
—
Զանազան
ուտելի
բոյսեըի
անուն­
ներ են Կր. Ք. Խիան՝
թօՐթ,
Րզմ.
թուրթ,
նաև
թորթիկ
Ասլ. Մշ. Ք,
թորթոոիկ
Մշ, Նբ.,
թոր–
թուտակ
Մշ.։
ՓՈԽ.— Ասոր.
^ յ օ ^
էօԺո§
քքքւ՜^տւ–
ասա, տւտ^ահոսւո
ըօկշշէստ»
(
կոտեմի
կամ անանուխի
նման մի բոյս է), \)ՀօԱ
էօԺւ՜Յ
«
եզնալեզու
բոյսը»
(8
Ր0շ1<Ը1աՅՈՈ,
Լշճ. Տ^1՚.
130
և 394, ուր համարւում է պարս֊
կերէնից
փոխառութիւն)։
ԹՈՐԹՈՇ
«
ուռճացած, զարղացած
(
բոյս)»
Վստկ. 15, 19, 167. որից
թորթոշեցուցանել
«
ոււճացնել» Վստկ. 154 ըստ Նորայր, Բռ.
ֆրնս.
(
բօէբ1©
բառի տակ) միջ. հյ.
թորթոշ
«
ղեր, յոյր», իսկ Պլ.
թօՐթօշ
«
շրթունքը ամ֊
փոփոխած և ծնօտը վեր հաւաքուած»։ Ան­
շուշտ
նոյն բառն է նաև Կոյլաւ,
Բռ. գերմ.
1172
ա
թորթ
«
արջառոց
վզէն կախուած
մը֊
սուտ մասն, աւելամիս»,
բայց իւըահնա՞ր է
թէ ղալառական՝
յայտնի չէ։
ԹՈՐԹՈՐ
«
յորդոր, փափաք կամ անձուկս»,
ունի միայն Թառ. երեմ, էջ 121 • որից առնում
է և ՀՀԲ,
ԹՈՐԽ
«
չորացած ծառ», նորագիւտ
բառ.
երկու անդամ
ունի Վստկ, 72, 174
«
Մեծս֊
մեծ թորխ ծառեր վառեա և շատ գշկուր ա֊
ռաջի
հողմոյն. Ա՛ռ խմորջուր արա և տար
զրնկուզի կամ զկաղնի թորխն կամ զչոր
կրն֊
ճակն ջրեա, նա մենակ
սունկ
հանե»։
"
ԹՈՐՈԻ
«
փասիան
թռչունը»,
նորագիւտ
բառ, որմէկ անգամ գտնում եմ գործածուած
Մխ. հեր. էջ 11 «Տուռայճ և թորու, որ է ա֊
վւասիանոս»։
= Պրս.
նձԿՌ «է թռչունն այն, որ կո­
չի թրք.
սիւկլիւն.
և ունի միս համեղաճա­
շակ, որ ի գաւառս ինչ ասի
աւթթււյրոսյ»։
Սրանից էլ փոխառեալ է արաբ. էտճ–
ա յ ;
ք*
ա
1
ց որովհետև
դժուար Է ընդունիլ,
որ պրս.
- 3 0 -
տուած
լինի հյ.
ո,
ուստի կար­
ծում եմ՝ որ վերի բառը վրիպակ Է և ւդէտք է
դրել
թարու։
Ուղիղ մեկնեց Տշ\ձ&\, Մխ. հեր. § 59,
*
ԹՈԻԱՅ
(
դրուած նաև
թսսյ,)
«
մի տեսակ
թոնիր կամ վառարան»
Վրդն. ել. և ղևտ.
= Պրս, ՝ ֊ ^ ^
էՅէ>
«
տաքութիւն» բառից, ո֊
րի հին հյ. ներկայացուցիչն
է
տապ
(
տե՛ս
այս բառը), սակայն
թուայ
յառաջանում է
ո՛չ թէ ուղղակի
էտե
–՚
ևից, այլ նորագոյն
պրս.
3
^ էՅ\ք
հոմանիշից, հմմտ. Օ»**^
է՚շաճՅՈ
«
տաքանալ, տաքացնել»,
0
^ 13 քց–
\
^3
«
տապակ»,
<*֊ձ1=–յ0՛ էՅ\^\ՅՈՅ
«
բաղանիք.
2.
ամառանոց»
ևն։ — Աճ.
ԳԻՌ. — Աս.
թվա
«
չորս քար ղաըսելով չ ի ֊
նուած օջախ՝ հողի երեսին», յգ.
թվէք.—
նոյն
է նաև Ակն.
թուակ
(
հնչւում է
թվ ա գ )
«
օ ֊
ջախ»։
«
հարուստ, մեծատուն»,
նորա֊
գիւտ Բառ.մէկ անգամ
ունի Կղնկտ. (հրտր.
էմինի, էջ 66, Շահն. Ա. 185) «Պտուղք ի ժո~
Fonds A.R.A.M