ԹՈՊ
198
ԹՈՌ
(
աղեղին)՝
բուրդ կամ բամբակ
դզելու ժա­
մանակ»։
ՓՈԽ.—Ուտ.
թապսուն ( = թապփնսուն )
«
ծեծել»,
թապնսուն
«
ծեծուիլ, ծեծ ուտել»՛
քԹՈՊՐԵԼ.
անստոյգ բառ, որ մէկ անգամ
գործածել
է Մարթին.
«
Ռոմելոս
րնտրեաց
ծերս յիսուն՝ վասն խորհրղեան
և
թոպրերյ
զքաղաքն»։
նՀԲ մեկնում է «տնտեսել, հրա­
հանգել», ԱԲ «կարգաւորել»,
ՋԲ չունի։
Ըստ
իս պետք է ուղղել
թապրել
(
ո փխ. ա). տե՛ս
թետպիր յ :
ԹՈՌ
«
ականջի բլթակ». արմատ՝ որ
ա֊
ոանձին անգործածական
է հին լեզուի մէջ.
կայ միայն
բարդութեամբ
ականջթոո
«
ա֊
կանջի բլթակ» Մխ. բժշ. նոր
գաւառականնե֊
րից Վն.
թո ո
«
ականջի
բլթակ»
պահում է
արմատական
ձևր։
—
ԹՈՌ
«
թաց, գիջային, խոնաւ», ունի մի֊
սւյն ՀՀԲ, որի աղբիւրն է Ո առ. երեմ, էջ 121։
= Նոյն է
թուրմ, թՐքել
և
թւ՝ել
բառերի հետ.
աւելի ընդարձակ տե՛ս
թրնլ»—
Աճ,
ԳԻՌ.–Գնձ. Դրլ. Ղզ– Ղրբ– Շլ. Շմ.
թօո
«
անձրև». նոր բառեր են
թոոաթակ
«
անձրե֊
ւահար»,
թոասկա|սնլ
«
անձրևի պատրաս–
տուիլ (օղը)»,
թոոային
«
անձրևային»,
թո–
ոութայյ
«
բոլորովին
թրջուած»,
թոոաջոս՝
«
անձրևաջուր»,
բ֊յյց կարևոր են յատկապէս
Ջղ.
թաւանալ
«
թրջուիլ»,
թոոացնել
«
թրջել»,
Բլ.
թոոել
«
մի բան ջրի մէջ դնել թրջելու հա­
մար», որոնք պահում են
թոո
արմատի
հիմ֊
նական իմաստը, որ է «թաց»։
ԹՈՌԱԿՈՒՌ
«
մախաթ կամ
հերիւն» ձին
բռ. Բառ. երեմ, էջ 121։ Սրա հետ հմմտ.
թոո.
«
մախաթ», որ գիտէ միայն Տիրոյեան,
Հան֊
րագրոլթ. 408։
+ ԹՈՌՆ, ն
հլ. (–ռին,
֊
ռամբ,
֊
ռունք,
֊
ռանց)
«
թոռ» ՍԳր. Ոսկ. ես. որից
թոոնա–
կից
Կաղանկտ.
թոոնորդի
կամ
թոոորդի
«
թո­
ռան որդին» Կանոն. Եղիշ.
թոոնիայ
կամ
յյաւնեայ
«
էգ թոռ» կամ «թոռան թոո» նխ.
ղևտ. Կիր. տպ. Վենետ. էջ 220 (Որղիք և թո­
ռունք և թոռնիայք),
«
թոռան թոռան
թոռը»
Տաթև. հարց. 611.
ձագթոռայ
կամ
ձագթոռ­
նեայ
«
թոռան
թոռը»
Կանոն։
֊֊
Բնիկ
հայ բառ
հնխ.
էօՐ–
արմատից,
որ
է6ք–
արմատի
միջին ձայնդարձն
է. նոյն
արմատի
ստորին ձայնդարձից
(
ւ*–) յառա֊
ջանում է հյ.
թարմ,
ցեղակից
ձևերր տե՛ս
այս բառի տակ.
բայց յատկապէս
հմմտ.
սանս.
էՅՈւՈՁ
«
երիտասարդ,
մատաղատի,
մանկամարդ
կին կամ աղջիկ», զնդ.
է31ՄԱՈՅ
«
մարդոց և անասունների վւոքրը, տղայ, աղ֊
ջիկ». օսս.
է՚ՅՈՈ
«
տղայ, մանչ», սանս.
է2ք–
շՅ–, էՅւ՜ՈՁ^Ձ–
«
ձագուկ,
հորթ», լիթ. է&ք–
ՐՅՏ
«
ծառայ, սպասաւոր»
(
իբրև մանուկ
կամ
պատանի
)։
Ոմն Պարոյր՝
Մասիսի
մէջ խնդրած
լինելով
թոոն
և թրք.
է01՜ԱՈ
բառերի
ա֊
ղերսր Տէրվիշեանից,
այս վևրջինը՝
Սա֊
սիս 1881 մ այ" 24 պատասխանում
է թէ
նմանութիւնը
պատահական
է. բայց
ընդհակառակը՝
նախալ. էջ 164 ծան.
գտնում է՝ որ կարելի չէ երկուսը բաժա­
նել իրարից և թէ մին միւսից
փոխս;֊
ռեալ է։ Հիւնք. թրք. ձևը հայերէնի
մա՞յ֊
րըն է համարում։
Գա զանճեան, Բիւր.
1899, 314
թուրքը
հայերէնից
փոխա֊
ռեալ է դնում, իսկ անդ՝ ԽՄԲ. կարծում
է՝ որ
հայն ու թուրքը
հաւասարապէս
փոխառեալ
են պահլաւերէնից։
Վերի
մեկնոլթիւնր
տուաւ
ա է Շ ճ շ ա Յ Ո Ո
8 8
27 (1902), 224,
որ կրկնում են
801
ՏՅշգ
977
և
Բ
6
է61ՏՏՕՈ
^2
47, 254
և Խ.
Ա.
Խտ.
Տէսճ.
էջ 29։
Րյւ6«6, Շճօբ.
ստւյ.
1
Հ
Զ
Տ«. 31, 5
իռլ.
Ո136,
Կորն.
Ո01
ևնէ
Սագըզեան ՀԱ 1909, 335 և 1ԼճՀտէ, Յու֊
շարձան 408 սումեր.
էնՄ
«
որդի»,
424
թրք–
էօաո
բառերի
հետ։
ԳԻՌ.֊Ալշ.
Մշ. Ջղ. Սլմ. Վն.
թոո,
Ղրբ.
Շմ.
թ օ ՚ ո ն ը ,
Ախց. Գոր. Խրբ. Կր. Երև. ննխ.
Պլ. Ռ. Սչ.
թօււ,
Մկ. Ոզմ.
թուո,
Աեբ.
թէօււ,
Զթ.
թէ՝օո, թօււուն,
Ասլ. Հմշ.
թէ՝օո,
Մրղ.
թուէր,
Ագլ.
թ ա ՚ ո նր ,
Տիգ.
թօոնիգ,
Հճ.
թու՝։
ՓՈԽ. —Արևել. թրք. և օսմ. ՕՏ)5
ձ
կամ
շ յ յ յ օ * էօաո
«
թոռ», քրդ. օ*.)5*
էօոո
«
եղ֊
բօրորղի»,
գուժիկի
էօւ
՚
ՈԱՈ
«
թոռ», կայ նաև
քրդ.
թօո
«
թոռ», ինչպէս է Ս. Գրքի թարգմա­
՛
նութեան մէջ. «Ու էրքր ժը ժընեպի քիռա եվ֊
լատան, եա թօռան
հէյՈՂ»
—
Ապա թէ ոք այրի
որդիս և թոռունս
ունիցի. Ա. տիմ. ե. 4.—
թուրք ձևերի հայերէնից փոխառեալ
լիներւլ
Fonds A.R.A.M