1*11
շ
197
ԹՈՊ
էջ 115— 116 Պիսիդեայ
Վեցօրէից
մէ;ջ,
տող 1098 —1112՝ վւորահալ թռչունի հա­
մար
գտնելով
ճիշտ
նոյն
նկարագրու֊
թիլնը
ինչ որ Փիլոնի մէջ տրուած է թոն֊
ձի համար, և երկրորդ՝ Փիլոնի
լուսանց֊
քի վրայ թոնձին իբրև մեկնութիւն տրու­
ած
պեղական
բառր
յն. %էճտ*.6ւԳ հաս­
կանալով՝ տուաւ
թոնձ
բառին վերի ու­
ղիղ
մեկնութիւնը։
*
ԹՈՇ
«
սառցագիլ».
այսպէս
ունի
միայն
Բառ. երեմ. էջ 121. սրա հետ
նոյն է
թոշ
կամ
թորշ
«
Թաղանթ պատեալ յերեսս
ջոլրց՝
ի փոշւոյ, ի խոտոյ, ի սառնէ և այլն» (յա­
ւելուած գւռ. բառերի, ՆՀԲ, հտ. Բ. էջ 1062
բ).— նոյնր
ոլնինք Տվւ.
թոշ
«
եղեամ))
նշա֊
նա կութ ե ամբ։
= Վրաց.
օօդ՚Յօ , թոշի
«
յւեյւատ,
րյաճէւ
յ1հԱ)>, ՃՕյւՕյԼԱԱԱ,
ՅՁ1«6թՅաա,
սառոյցի մեծ
կտոր, ցուրտ, սառած»։
—
Աճ.
՚*
ԹՈՇԱԿ, ի-ա
հլ. «ճամբի պաշար,
պա֊
րէն» Յոլդթ. բ. 9. Տոբ. ե. 22. «ռոճիկ, ամ­
սական))
ՍԳր. «կերակուր» Պղատ. վւոխաբե֊
րաբար՝
թոշակ յետին
կամ
թոշակ վերջին
«
հիւանդին տալու հաղորդութիւն»
՚
էևոնղ. Յհ.
կթ. որից
թոշակել
Եփր. դտ. 338 և թդ. 381.
թոշակատար
Փարպ.
թոշակակեր
Նոնն. ևն.
դրուած է նաև
թօշակ, թոՐշակ
ձևերով. — նոր
բառեր են՝
թոշակաւոր, թոշակադրամ, թոշա­
կարկղ, թոշակաոոլ, թոշակատու
ևն։
–՚-
Հլ՛
յ ֊ օ / ^
է օ Տ Յ ե
բառից, որի
ներկայս՛֊
ցուցիչն է պրս.
<4֊–^>»–>
էՕՏՁ
«
սնունդ, պարէն,
ուտելիք, ճամբի պաշար»,
արմատը
է0Տ
«
ոյժ, կարողութիւն,
ուտելիք, պաշար»,
"(՚
Ւ
Յ էէ ՀՀ \՝>**ձ*
է՚ՕՏճՁՈ
«
պաշար դնելու ա֊
ման», պարսկերէնից փոխառեալ են նաև բե֊
լուճ.
է Օ ՏՁ§
և
է
՚ 0
§ Ձ 7
ձևերր։ — Հի՚ԲՀ– 155։
Ուղիղ մեկնեց նախ
ՆՀԲ.
նոյնր նաև
Լ
Ձ
§ . Սւ^ւտտօհ. 962, ՏբւտցքԼ
»
սշ\\՚.
^^՚ձա.
164,
Ւ\ս\Խ
Տ \ \ ՚ ա 38, 572,
Գյ2\ՀԻ\ 7,
372,
ուր իրանեան բառր հա֊
նում է
էստ
«
ուրախանալ, գոհ լինել» ար֊
մատից, կցելով սանս.
էՕՏՁ
«
գոհութիւն,
ուրախութիւն»
բառի հետ և ենթադրելով
զսղ.
"
էՁՕՏՅ
«
աղանդեր»
ձևը։
ԳԻՌ.— Սրանի՞ց է ՚Հզ.
թշկօն
«
ապրուստի
վերջին
միջոցը»։
ԹՈՇՈՄԻԼ
տե՛ս
Թառամ։
+ ԹՈՊԵԼ
«
ծեծել» Ոսկ. եբր. յհ. բ (էջ 29),
որից
թոպիւն
Ոսկ. եբր.
թոպաման
Բուղ. գ.
3.
թոպոլոց
«
ծեծի գաւազան» Վանակ, յոր.
(
տե՛ս
Իսիւք. էջ 26).
ընդունայնաթոպ
Նար.
խը. էջ 121 »՛
= Բնիկ հայ բառ՝ հնխ.
տէօե–
«
ծեծել»
ար­
մատից, ցեղակից
լեզուները պահում են նոյն
արմատի
տէսթ, ՏէշԱբ, Տէսեհ, տէշսե
և առանց
Տ
-
ի՝
էսբ...
ևն ձևերը՝ «ծեծել,
զարնել, բաղ­
խել» նշանակութեամբ,
հմմտ. սանս.
թքցՏ–
էսաթՁէւ,
էծթՅէւ,
էսբտէւ, էսաթՅէւ, էսաբՅէւ
«
բաղխել,
զարնել, ընդհարկանել»,
յն.
էԱ՜՚ԱՕ
«
զարնել, ծեծել, բաղխել, վիրաւորեր),
XՍ1էՕ;
«
հարուած, տիպ», ՀԱ*ՀՀ
«
մուրճ»,
էՕ^լւՕւ
«
հարուած»,
Հ
ԽՕՈՕ՝*.
՜՚
ւ|յւսօ;^օ՝ւ>
«
թմբուկ».
01՚)7
Ս7.»Տ1
(
Հեսիքիոս)
«
որոտալ,
աղմկեր),
010110
յ
«
գաւազան»,
0
–
ւ՚յ(քւՏ/,1;Տ
«
սաստիկ
ծեծել»,
0
է1էՕՅէՕ1է01^Ա)
«
գաւազանի
հարուած­
ներով վանել», լտ.
տէսբ1՜ԱՈ1
«
ամօթալի գործ,
շնութիւն» (նախապէս
«
այս
յան ցանքի հա­
մար տրուած պատիժր, ծեծ»),
տէսբՇՕ
«
թըմ֊
րիլ, ապուշ կտրիր),
հսլ.
է6թ9
«
զարնել»,
էԱթՁէւ
«
տրոփել»,
լեթթ.
տէՅԱթՇ
«
ձիու ոտքե­
րի հետքը՝
ձիւնի
մէջ)),
տէսթՅՏ
«
ցպիկներ»,
դերմ.
ՏէՅԱթՔ,
մբգ.
տէսբՔ,
հֆրիզ.
տէԱթՅ
«
այն ցիցը՝ որին կապելով յանցաւորին՝
հը–
րապարակալ
ծեծում
էին», գերմ.
էսբքքՈ,
տէսթքշո
«
բաղխել»
ևն
747,
ՏօւտՅօզ
991
և
922,
ԲօԷօՈէ^ 2, 618—9, Տւ–ոօսէ–1Ո6ւ1֊
1
տէ 949)։–
Աճ.
ՆՀԲ
տոփել
բայի
հետ։
Մորթման
2 0
յ Ո 0
26, 541
բևեռ. էսէսնև—Տէրվ.
յ\1էՅՈՈ.
41
յն.
310
ա–Տ՝/––Աա.
սանս.
տէԱքՈթ,
հյ.
թմրուկ
բառերին
ցեղակից
է դնում։
Հիւնք.
դոփել
բայից։
Թիրեա֊
.
քեան ՀԱ 1912, 288 նոյն ընդ
տոփել
և .
տափեի
իսկ Բազմ. 1913. 340 կցում է
թրք.
էօբսշ
«
լախտ»
բառին։ Վերի ձևով
մեկնեց Աճառ, (անտիպ), որ ընդունում
է նաև
յ^6ւ11տէ
(
անձնական)։
ԳԻՌ.— Արմատը
թոպ
պահում է Բիւթ. «լը–
պուտի թակ, որով դարնում է
լարօղակին
Fonds A.R.A.M