644
մըրագոյն»,
էջ 3, տող 4 «կընէ
ծնունդը խա­
բեբա
ր ևն են։
6.
էջ 3, տող 8 ասված է «աչուըները
փար­
փար».—հին հայերենից
մենք գիտենք
փար­
փար
«
հաւալուսն»
(
ծովային
թռչունը)։
Խոս­
քը իհարկե
սրա մասին
չէ. այլ պետք է
հասկանալ
փարփառ,
որ ՆՀԲ
մեկնում է
«
վառ ի վառ աչօք, կամ աչք
զուարթատե­
սիլ...» և վկայություն
է տալիս Վեցօր.
«
Այս
անուն ասեն՝ գանգրահեր, և ծաւի և փարփառ
է ի ծնէ»։
Թարգմանիչը
հետևել է իր գրա­
բար
ձեռագրին,
ուր
փարփառ
բառը
գրչի
սխալով գրված
էր
փարփար։
7.
էշ 4, տող 1. «...անյարմար
պաշտա­
մանց,
կարճահասակ...»
արդի
ընթերցողը
պիտի
հասկանա
«
պաշտ
ելու,
աստվածա­
պաշտության
անհարմար»,
մինչդեռ
հեղինա­
կը
ուզում է ասել «պաշտոնի
անընդունակ»։
8.
էջ 4, տող 3 (տակից)
գործածված
է
«
կանացածնաց
մէջ», ո վ կարող
է
այժմ
այսպիսի բառ գործածել,
փոխանակ
ասելու
«
մարդ,
մարդ էակ, մարդկանց
ծնունդ»
ևն։
9 )
էջ 7, տող 2 (տակից),
գկնի
սերմնա­
ռութեան, փխ. ասելու
«
սերմնառութենէն
յետ
ո յ՛»։
10.
էջ 8, տող 1.
ահեկին
վրայ
պառկի,
փխ, ասելու
«
ձախ
կողմին
վրայ
պառկի»։
11.
էջ 8, տող 6, «ցուրտ
զգայ կամ ցաւ
յո լ ո վ ա գ ոյն
մարմնոյն
այլևայլ
կողմերը»,
փխ. ասելու
«
մարմնոյն
այլևայլ
կողմերը
շատ
ցաւեր
զգայ»։
12.
էջ 8, տող 14. կը քարշուի, փխ. կը
քաշուի։
13.
էջ 8, տող 18. կ՚ախորժէ
փխ. կ՚ա­
խորժի։
14.
էջ 9, տող 3 և 4.
«
խ ոժո ռ
և անմար­
սական
բաներ»,
արդի
հայերենում
խոժո ռ
միայն
«
դաժանադեմ»
նշանակությունն
ու­
նի, իսկ գրաբար նաև նշանակում
է «կոշտ,
կոպիտ»,
որին
հետևել է նաև
թար՛գմ՛անիչը։
15.
էջ 9, տող 8. «Եթէ
յղութեան
ժամա­
նակին
մէջ», ընդունված
ձև չէ արդի
հայե­
րենում, պետք էր ասել
«
յղութեան
ժամա­
նակ», սա գրաբարի
«
ի ժամանակի
յղու­
թեան»
ձևի ստրկական
թարգմանությունն
է։
16.
էջ 10, տող 2. «Եթէ ստեան
պտկանը
վրայ.,.» զուտ գրաբար
է. արդի
գրողը պի­
տի ասեր
«
ստինքին
պտուկին
վրայ»։
17.
էջ 10, տող 12 և 13. երկու
անգամ
գործածված
է
դրգալ,
որ հին ձւև է.
արդի
արևմտա՛հայ
լեզվով
ասվում է
դգալ։
18.
էջ 10, տող 17
բշտկան՝
սեռականն է
բշտիկ
բառի,
բայց
գրաբարում
Բ 2
ա
ի կ
բա­
ռը գործածված
չէ. ո ւր մնաց թե նրա գը–
րարարաձև
սեռ.
բշտկան
ձևր, որ չի կարող
թարգմանչի
գյուտը
լինել։
19.
էջ 11, տող 13. «սերման
նիւթը չի
կրնար
ըմբռնել
և պահել».
մենք
այսօր
ըմբռնել
ասելով
հասկանում
ենք
«
մտքով
ըմբռնել,
հասկանալ».
մինչդեռ
գրաբարը
«
բռնել»
իմաստով
է գործածում,
որ և պ ա ֊
հել է
թարգմանիչը։
20.
էջ 11, տող 4 (տակից).
«
պոլտաԱը
մէջ»,
զուտ գրաբար է, ինչպես որ քիչ վերև
էլ ասում է ուղ,
սլոյտ.
արդի
գրողը
ասում
է «պտուկ,
պտուկի» կամ «պուտուկ,
պու­
տուկի»։
21.
էջ 12, տող 7, «ծնանել
զաւակ
արու»,
զուտ գրաբար է, աշխ, արու գաւակ
ծնիլ։
22.
էջ 14, տող 5 (տակից),
«
խնդական
կամ հրճուողական
զօրութիւն»,
արդի
հայե­
ր՛ենում
խնդալ
նշանակում է «ծիծազի՚լ»,
իսկ
գրաբարում
«
ուրախանալ»,
սրանից էլ
խնդա­
կան
«
ուրախական,
բերկրական»,
ինչպես
բացատրում
է ՆՀԲ,
23.
Ամենագեղեցիկ
ապացույցը
պա՛հված
է վերջին
էջին, ուր կարդում
ենք.
«
Սերմը
կը շատնայ
հետևեալ
կերակուրներով,
շող֊
դամով, դալար
(
թաղէ)
մսով
հալոլ
խոզի և
որթոյ,
ձուօք ւև ձիթով, թեր՛խաշ դալար բակ­
լայիւ և
ոոտմամբ,
ոս տրէիւք, և
մանաւանդ
քաղցրահամ
գինււէվ,..»։
(
Արտագր՛եցի
կե­
տադրական
վրիպակներով
միասին)։
Շ եղա տառ գրած
բառս
անշուշտ
պետք է
կարդանք
ոստմամբ,
այսինքն
«
ցատկռտե­
լով», որ կերակրի
անուն չէ\ Իհարկե
բնա­
գրում գրված
պիտի
լիներ
ոսսլամբ,
այսին֊
քրն «ոսպով», որ վրիպակով
դարձել է
ոսա–
մ ա մբ ։
Չափազանց
կարևոր է ստուգել թե վրի­
պակը
գրաշարի"ց է, թարգմանչի՞ց
թե ձե­
ռագրից։
Fonds A.R.A.M