ռոլթեամ բ թոլրքերէնից՝
Ղրբ, Ջ զ՛
սանդուղ,
Շմ.
սանդուխ։ —
Կայ նաև
սնդիւտնլ
Խ. Վն.
«
պահեբ, որ թրք.
Տ Ձ Ո Ճ Ց Ճ
(
գ՚֊ռ.)
ձևից է
ծագում ։
*
ՍՆԴՈԻ1)
«
մետաքսէ կտոր, դիպակ, աճկ.
ճանֆէս»
Եզեկ. ժզ. 10. Գէ. ես. Կղնկտ.
հրտր. էմինի, էջ 138 (հրտր. Շահն. Ա. 292
սնդոյ
ձևով, որ տե՛ս
սինդոն
բաոի
տակ)։
=Պհլ.
*
ՏԱՈՃԱՏ
ձևից, որ աւանդուած
չէ,
բայց
նոյնը հաստատում է պրս.
/
յ^յԼԼ^
ՏԱ11-
ՃԱՏ
«
մետաքսեայ
նուրբ կերպաս»,
սրանից
են փոխառեալ
յն.
ՕՏ^օտ;,
արաբ. ^ ^ յ ^ Լ ^ ,
ՏԱՈ–
ձստ՝
նոյն նշ
Հիւբշ. 238, 515,
ՆՀԲ յգ. հյց. կարծելով
սնդուս՝
ուղ.
դնում է
սնդու,
որ և կցում է
սնդոյ,
սինդոն
բառին, լծ. թրք.
սանտալ, ա ֊
րաբ. և պրս.
սիւնտիա։
ՍՆԴՐ
անստոյդ և ի հարկէ
խաթարուած
բառ. մէկ անգամ
ունի
Սուտ֊Սեբ. հրտր.
ՀԱ 1913, 34 «Մատուցանէ նմա սլա տա բագ
ոսկի և արծաթ, և զարդարէ զնա ի սնդր և
ի վակաս»։
Մառ
3 8 0
14, 88
դնում է ասոր.
Հ ձ՜) ՀՆ*–*յ
ՃՈԱւ՜էՁ
«
ուղարկենք», որ ի֊
մաստով
անյարմար է տեղին։
Թոփճե֊
ան,
ԲօԱէւտշհշ ս ոժ հ՚Մշհշոշշտօհ.
Խ–
Ո16Ո. 861-Աո 1905,
էջ 110 պրս.
յ
Տ Ո ճ
V
«
խէժի
նման մի սաթ»։
ԱՆԴՐԻ
կամ
ՍՆՏՐԻ
«
մի տեսակ
բոյս.
է 0 1 ՜ ( 1 ) ՚ 1 ա ա Տ6ՇՁ0Ա1
(
ըստ Տիրացուեան,
ՇօՈ–
էոեսէօ § 290 էօւ՜ճ^ւաա օքքւօւոՁ1շ
Լ)»
Բժշ. ունի ՀԲուս. § 2784,
*
ՍՆԻԿ
«
պէտք,
կարիք,
կարօտութիւն»,
մէկ անգամ
ունի Անսիզք 75 (1)ւ ես ի սնիկ
եմ իյիմ դրամն Լի պէտս եմ^), 2. «պէտք,
գործածութիւն», մէկ անգամ
գործածում է
Կոստ. երգն. 150 (Ով ունի կին շնացող կամ
պոռնիկ, հանց որ ինք ի յայլոց այր երթայ
սնիկ)։ Այս արմատից են ծագում
հետևեալ
ածանցները,
սնկիլ
կամ
սնդիլ
«
պէտք ունե­
նալ, կարօտիլ»
Շնորհ, առակ, իզ (Թէ սըն–
կիս՝ վառես կրակ ^գայլախազի
համար է
ասումյ)՛ Մխ, հեր. 148 (Այլ յառաջ ջրէ
պատրաստ
կենայ պարտ է որ չսնկի յայտ,
զի մահօրն իմօտ է). Կեղծ֊Շապհ. 62 (Գնա
և շինէ աւերած
երկիրն քո և տամ ձեզ զա­
մենայն պէտք և գանձք, որ և սնկիք դուք).
Վստկ. 117, 135, 200 (Չամչի կուտ
առնուս
և պահես, և երբ սնկիս՝ դու
մունֆախղէճով
թրջեա. Երբ սնկիս՝ կեր, անուշ
լինի (դա­
մոնի համար է ասում). Ձի որ սնգի ի պա–
ոակիլ և ի հանգչիլ).
Անսիզք 45, 93 (Եւ
թէ չսնկի որզամէն հայրենեստանն ծախէ.
11
վ ոք որ զսա ունի՝ նա բնաւ ի յայլ
գիրք
չսնգի),
սնկութիւն
կամ
սնդ աթիւն
«
պէտք,
կարիք, պահանջ» Վստկ. 39, 158. Անսիզք
31, 33.
Ամբ. դատ. 158.
սնկող
«
կարօտու­
թիւն քաշող» Վստկ. էջ 6։
= Ասոր. Հ^յլյտԾ
Տ 9 Ո 6 §
«
զուրկ ու կարօտ
լֆնևլ. պէտք ունենալ», ՝^ՀՍ*>^յ20
Յ Ց Ո ^ Յ
«
կա­
րիք՝ պէտք ունեցող, կարօտ», և
^ յ յ Օ յ
Հգ (V*
Տ՚ԾոզՁՈ՚Տ
«
պէտք, կարիք»
(8
ւ՜001<61ւՈՅՈՈ,
Լ©ճ. Տ^.
2 3 1 ֊
2 ) – . –
Ա Ճ .
ՆՀԲ ունենալով
միայն Վստկ. էջ 135
վկայութիւնը, բաոս մեկնում է «փորը
պնդանալ, փխբ. նեղոլիլ»։ Այս նշանա­
կութիւնը անշուշտ
հետևցնում է նախ
նրանից, որ յիշեալ
վկայութիւնը
դամո­
նի համար է ասուած (ևղամոնը իբր
լուծիչ կարող է գործածուիլ) և երկրորդ՝
թրք՛
Տ3(|–9ոէ9
բաոի ձայնական
նման
ու֊
թիւնից։
Բայց իրօք Վաստակոց
գիրքը
բժշկական նպատակ
չունի և պահենի
պտուղների
մասին է խօսում
այնտեղ,
երկրորդ՝ թրք.
Տ9գ–9Ոէ9
«
նեղութիւն»
շատ պատահական
նմանութիւն
միայն
ունի, և վերջապէս
միւս
վկայութիւնները
և ածանցները
բառիս
նշանակութեան
վրայ կասկած չենթողնում։
Բւղիղ ի֊
մաստով է հասկանում նախ Անսիզքի
հրատարակիչը
(
Ալիշան) և յետոյ նո­
րա յր (տե՛ս Կոստ, երգն, էջ 204)։
ՏՔ1–
ձշ1,
Մխ. հեր. թարգմանում է (էջ 105)
Տ՚ւ՚օհ գԱՁ16Ո
«
նեղուիլ, չարչարուիլ» ըստ
ՆՀԲ, որ սակայն
ինքն էլ § 421 անտեղի
է գտնում։
Քաջունի, հտ. Գ. էջ 220
սնկութիւն
դնում է
(
քՇՕՈՏէ1թՅէ10Ո
փորի
պնդութիւն»\ Մեսրոպ եպս, հրտր. Կեղծ
֊
Շապհ, 62
սնկիք
համարում է անհաս­
կանալի
բառ։
Բառիս ընդարձակ բա­
ցատրութիւնը (ոչ
ստուգաբանութիւնը)
Fonds A.R.A.M